Zorg zat altijd in mijn bloed

Waarom Trix Zapf na haar pensioen door bleef werken. Het is alweer vier jaar geleden dat Trix Zapf officieel met pensioen zou gaan. 

Het is alweer vier jaar geleden dat Trix Zapf officieel met pensioen zou gaan. Ze zag het nog niet zitten om te stoppen met werken, want in woonzorgcentrum Bunninchem in Bunnik had ze helemaal haar draai gevonden. Niet alleen het werk als Helpende vond ze bijzonder om te doen, maar ook de locatie beviel goed. Het is er klein en huislijk en er zijn leuke collega’s. Alhoewel er af en toe nog wel eens een beroep op haar als Helpende wordt gedaan, heeft Trix een paar jaar geleden het zware lichamelijke werk achter zich gelaten en werkt ze als woonondersteuner. Sinds april komt ze ook nog een paar uurtjes per week vrijwillig om enkele bewoners wat extra aandacht te geven.

Toppers als Trix zijn onmisbaar in deze vergrijzende samenleving met een groot tekort aan zorgmedewerkers
 In 2007 rolde ze via een kennis het vak in bij een huiskamerproject in Utrecht. Toen ze ontdekte dat ze dichter bij huis kon werken, duurde het niet lang tot ze aan de slag ging bij QuaRijn, waar ze begon als gastvrouw.

Geheim
Toen Trix op haar eerste werkdag over de drempel stapte bij Bunninchem dacht ze: “Zou het me lukken om contact te krijgen met de bewoners?” Vanaf dag 1 ging het min of meer vanzelf. “Misschien komt het omdat ik niks verwachtte van deze mensen.” Trix heeft er veel geleerd. “Vooral dat je jezelf moet blijven, eerlijk moet zijn en meegaan in hun verhaal.”

Toen QuaRijn haar de kans bood om de opleiding Helpende te doen, nam ze die met beide handen aan. Haar collega’s weten inmiddels wel dat ze een eigen manier heeft om met de bewoners van de PG-afdeling om te gaan. “Ik hoor van iedereen dat ik zo’n rust uitstraal.” Dat heeft een positief effect op de mensen. Het komt regelmatig voor dat de ‘moeilijke gevallen’ aan haar worden toegewezen. “Dat vind ik juist leuk.” Iemand rustig krijgen geeft haar veel voldoening. Wat haar geheim is weet Trix niet precies. Ze is er wel van overtuigd dat je mensen niets moet verbieden en hen niet moet confronteren. “Ik ga het gesprek met ze aan en op een gegeven moment krijgen ze vanzelf het besef van de realiteit.”

Paarse sperzieboontjes
Ook al is Trix 71 jaar, ze heeft nog genoeg energie om te werken. “Ik weet dat er tekorten zijn en ik vind het fijn om nog van waarde te zijn.” Naast haar werk zijn er genoeg andere dingen die ze graag doet. Zoals haar moeder van 97 jaar regelmatig bezoeken, op de kleinkinderen passen, tuinieren of in de moestuin werken. “In mijn moestuin zet ik het liefste dingen die je in de winkel niet kunt kopen, zoals paarse sperzieboontjes.” Toen ze die aan een van de bewoners (red. dochter van een groenteboer) liet zien, geloofde die het niet en dacht ze dat er een pot verf in haar tuin was gevallen. Alles wat ze meemaakt schrijft Trix op in haar dagboek. “Ik wil die leuke verhalen niet meer vergeten.” Zo was er ooit een man die ervan overtuigd was dat Trix zijn buurvrouw was. “De hele familie speelde het mee, we hebben het maar zo gelaten.”

Ouder worden
In die jaren bij QuaRijn heeft Trix heel wat meegemaakt met haar collega’s. Ondanks de leeftijdsverschillen heeft ze het altijd goed kunnen vinden met iedereen. “Ze proberen hier gebruik te maken van iemands talenten.” Dat vindt ze een mooie instelling en dat werkt. Hoe ze zelf aankijkt tegen het ouder worden? “Af en toe vind ik het heel confronterend als er mensen op de afdeling komen, die maar een paar jaar ouder zijn dan ik.” Daar staat ze dan maar niet te veel bij stil.

Hoe lang Trix nog wil blijven werken weet ze niet
Ze geniet er nog steeds van: ook van het vrijwilligerswerk. “Laatst heb ik met een aantal dames gezellig zitten breien.” Er kwamen steeds meer mensen om haar heen zitten en iedereen werd er rustig van. Trix vindt dat de bewoners die extra aandacht gewoon verdienen.

Door: Babs Bouwman