Een ervaring rijker

Hoe zou het zijn om de nacht door te brengen in het verpleeghuis? Dat was een vraag waar ik nu het antwoord op heb. Vertrouwd, veilig en zó om. Weet ik nu. Trudy Leever, de ervaren dienstdoende collega in het Zonnehuis, bood me direct een kamer aan toen ze over mijn wens las. En maandag was het zo ver.

Met mijn reiskoffertje kwam ik aan bij Het Zonnehuis in Doorn. Alsof ik een nachtje naar een hotel ging. Zo voelde het. En onze collega’s hebben ervoor gezorgd dat dit gevoel bleef: de kamer was schoon en voorzien van handdoeken, een opgemaakt bed, een t.v. en een wegwijzer met wat je mag verwachten als je tijdelijk bij ons komt wonen om te revalideren. Zelfs een waterkoker voor thee of bouillon stond klaar. Alleen een eigen toilet ontbrak. Wat een heerlijk vooruitzicht, dat je bij hoge nood in de nieuwbouw niet langer de gang op moet!

Tijdens een kop koffie met de collega’s van de avonddienst op de GRZ merkte ik hoeveel jonge mensen er bij ons werken. Lekker zeg, die energie en al die ambities, maar ook zoektochten naar wat ze het liefst zouden doen. Er was ook een mannelijke collega, die zich opstelde als een soort van vaderfiguur en het team vertelde, dat de zorg in het hele land moeite heeft om collega’s te behouden. Met andere woorden: blijf vooral bij QuaRijn, want het gras bij de buren is zeker niet groener! Ik was hem natuurlijk dankbaar voor deze tip!

En daarna op naar de avonddienst bij de afdeling Kaapsebos. Kim, gegroeid van schoonmaakster naar verzorgende en al vele jaren een stoere trouwe rots in de branding. Ze liet me zien en merken hoe zij zich als een leeuwin opwerpt voor ‘haar’ ouderen. En eentje die bereid was een bus later te nemen, omdat de medicatie voor een mijnheer dubbel afgetekend moest worden. Chapeau!

Na de overdracht van Kim naar Trudy, die de nacht voor haar rekening zou nemen, bleek dat er in deze donkere nacht ook werd omgezien naar Kim. Pas toen Kim in de bus zat, kreeg Trudy de rust om zich te bekommeren om het wel en wee van de bewoners. Die lagen bijna allemaal al in bed. Al na het avondeten verlangen zij naar hun -lange- nachtelijke rust. Op eentje na: Henk, een 88-jarige geestelijk zeer vitale heer, met wie je eindeloze interessante gesprekken kunt voeren. Dus dat heb ik ook gedaan. Met zijn 99-jarige buurvrouw bleek het niet goed te gaan na een lelijke val. En hij was oprecht bezorgd om haar. Hij leidde zijn gedachten af met een programma over makelaars.

Wilma van het verpleegkundig team kwam langs in verband met een bewoonster en voor ik het wist was het half een. Tijd om te gaan slapen, want de volgende ochtend zou de dag weer vroeg beginnen. Maar niet voor Trudy die, als een alerte nachtuil, in de nacht met schijnbaar gemak wasjes wegwerkt, zorgdossiers bijwerkt en bijspringt als een collega hulp nodig heeft.

Met een slaperig gevoel spring ik om half zeven het bed uit, dat ik liever nog niet verlaat. Het matras is echt heerlijk en de vogelgeluiden uit het bos kan ik met gemak nog een uur aanhoren. Maar de overdracht wacht.

Trudy heeft mijn ontbijtje al klaar gezet. Wat is het toch een schat. Zo waan ik me werkelijk in een hotel. Mijzelf realiserend, dat onze bewoners om heel andere redenen bij ons wonen. Maar die verkeren nog in diepe rust. De meesten slapen met hun deur open en sommigen zelfs met het licht aan (mij niet bellen, want dan zou ik geen oog hebben dicht gedaan, haha).

De collega’s van de dagdienst hebben net als ik een paar koppen koffie nodig om op gang te komen.  Maar een overdracht met Trudy maakt dat iedereen haar oren spitst en dat wordt gemakkelijker wakker. Hup, aan de slag allemaal. Op weg naar de bewoners, die voor een nieuwe dag worden geholpen met het wassen en aankleden. Dankbaar, dat er mensen zijn die zich werkelijk om hen bekommeren.

Het is een mooie gemeenschap, deze afdeling bij QuaRijn. Op weg naar hun verhuizing naar Beatrix. Ze zien er naar uit, ook al koestert menig collega mooie herinneringen aan dit (te) oude Zonnehuis.

Dank je wel Trudy en andere collega’s. Met jullie in de buurt kun je als bewoner heerlijk de nacht doorbrengen. Dat heb ik zelf ervaren!

Mirjam Hagen
Bestuurder QuaRijn